SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna w Ostrowcu Świętokrzyskim

2 wyniki

Książka

W koszyku

oceń

Makuszyński : o jednym takim, któremu ukradziono słońce / Mariusz Urbanek. - Wołowiec : Wydawnictwo Czarne ; [Zakopane] : Muzeum Tatrzańskie, 2017. - 292, [3] strony : fotografie ; 23 cm.

(Biografie)

Autor

Urbanek Mariusz (1960- ).

Forma i typ

Książki. Literatura faktu, eseje, publicystyka.

Przynależność kulturowa

Literatura polska.

Temat

Makuszyński, Kornel (1884-1953). Literatura polska Pisarze polscy

Gatunek

Biografia

Dziedzina i ujęcie

Historia Literaturoznawstwo

Zrealizowano ze środków Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa.

Autor najpoczytniejszych książek dla młodych czytelników, ojciec Koziołka Matołka, nie za bardzo lubił dzieci. Swoich nie miał. Twórca przesympatycznych bohaterek, nieprzewidywalnych i niezależnych młodych kobiet, był mizoginem. Zdeklarowany tradycjonalista i konserwatysta przyjaźnił się ze skamandrytami. Kochał życie, nienawidził łzawych tragedii, a "Jontka z Halki powiesiłby z czystym sumieniem". Niektórzy twierdzili, że był "bawidamkiem, kokietującym i mizdrzącym się do czytelników z minoderią salonowej lwicy". Nałkowska nie cierpiała jego nieznośnego sentymentalizmu. W wydanej w 1953 roku Literaturze międzywojennej pisano, że Makuszyński nie gardzi "tanimi chwytami, schlebiającymi typowym gustom drobnomieszczańskim". Makuszyński opisywał Polskę bez retuszu. Bieda, a wręcz skrajne ubóstwo, często boleśnie doświadczały jego powieściowych bohaterów. Autor znał je z własnego doświadczenia. Rodzinie wcześnie pozbawionej ojca wcale się nie przelewało i wczesne lata Kornela należały do zdecydowanie chudych. Jako bystry obserwator dostrzegał też, z jakimi trudnościami borykał się młody kraj. W czasie okupacji pisarz ledwo wiązał koniec z końcem, a po wojnie, nie godząc się na kompromisy, został reliktem minionej epoki. W 1951 roku jego powieści znalazły się na liście książek "ideologicznie szkodliwych". Na nic okazały się jednak starania komunistów, by skazać Makuszyńskiego na damnatio memoriae. Kolejne pokolenia zaczytywały się Szatanem z siódmej klasy i przeżywały przygody panny z mokrą głową wbrew głosom przed- i powojennych krytyków. Próby czasu nie przetrwała tylko "dorosła" twórczość pisarza.

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Wypożyczalnia (ul. Siennieńska 54)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W/929 (1 egz.)

Książka

W koszyku

oceń

Autor

Urbanek Mariusz (1960- ).

Forma i typ

Książki. Literatura faktu, eseje, publicystyka. Publikacje popularnonaukowe.

Temat

Szybalski, Wacław (1921- ) Weigl, Rudolf (1883-1957) Weigl-Albert, Krystyna Instytut Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla Biolodzy Choroby zakaźne ludzi Dur plamisty Lekarze Okupacja niemiecka Polski (1939-1945) Szczepienia ochronne Szczepionki Lwów (Ukraina, obw. lwowski)

Gatunek

Biografia Wywiad dziennikarski

Dziedzina i ujęcie

Historia Medycyna i zdrowie Nauka i badania

Zawiera także wywiady z Krystyną Weigl-Albert i Wacławem Szybalskim.

Zrealizowano ze środków Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa.

Rudolf Weigl to człowiek, który pokonał tyfus plamisty. W czasie I wojny światowej epidemie tyfusu pochłonęły kilka milionów ludzkich istnień. Szczepionka opracowana przez Weigla uratowała od śmierci kolejne miliony w Chinach, Afryce i Europie. W czasie II wojny światowej we Lwowie dał polisę na życie paru tysiącom ludzi. Poeta Zbigniew Herbert, matematyk Stefan Banach, filozof Mieczysław Kreutz, pisarz Mirosław Żuławski, geograf Eugeniusz Romer, historyk literatury Stefania Skwarczyńska, kompozytor Stanisław Skrowaczewski, aktor Andrzej Szczepkowski karmili własną krwią wszy konieczne do produkcji leku. Ausweis Instytutu Antytyfusowego Rudolfa Weigla był w czasie okupacji gwarancją bezpieczeństwa. Pozwalał uniknąć wywiezienia na roboty przymusowe i bezpiecznie wyjść z każdej łapanki. Niemcy potrzebowali szczepionki. Chcieli, żeby Weigl podpisał reichslistę. Odmówił. Czuł się Polakiem, choć w jego żyłach nie było polskiej krwi. Kusili go poparciem w Komitecie Noblowskim dla nagrody, do której był wielokrotnie nominowany przed wojną. Nie uległ. Po wojnie wrócił temat Nobla dla Weigla. Wtedy kilku zazdrosnych kolegów oskarżyło go o kolaborację, bo szczepionkę, którą produkował, wykorzystywał Wehrmacht. Historia zadrwiła z Rudolfa Weigla okrutnie. Pierwszy raz stracił szansę na Nobla, bo chciał być Polakiem a nie Niemcem, drugi, bo znaleźli się Polacy, którzy uznali, że był złym Polakiem.[www.azymut.pl]

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Wypożyczalnia (ul. Siennieńska 54)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W/61 (1 egz.)